അത്തം പത്തിന് പൊന്നോണം 6

ഞാൻ സീതയുടെ കവിളിൽ തലോടി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി  അരികിൽ ചെരിഞ്ഞു  കിടന്നു. സീത മുകളിലേക്കു നോക്കി തന്നെ കിടന്നു. ആ കണ്ണിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാനാ കവിളിൽ പതിയെ ഒന്നു ചുംബിച്ചു.

ഞാൻ : ചെറിയമ്മ എന്താ ആലോചിക്കുന്നത് ?

സീത : ഒന്നുമില്ല അവൾ നിർവികാരയായി മറുപടി പറഞ്ഞു.

ഞാൻ : പിന്നെന്തിനാ കരയുന്നത്. ? സീതയുടെ പെരുമാറ്റം കാണുമ്പോൾ ഞാൻ അവളെ ബലം പ്രയോഗിച്ചാണോ കീഴ്പെടുത്തിയത് എന്നൊരു സംശയം എന്നിൽ ഉടലെടുത്തു.  അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ പിന്നെന്തിനാണ് സീത എനിക്ക് വഴങ്ങിയത്, എനിക്കല്ലാതെ മറ്റാർക്കും വഴങ്ങില്ലെന്ന് പറഞ്ഞത്. എന്തുകൊണ്ടോ സീത സന്തോഷവതിയല്ലെന്നു എന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു. സീത ഒന്നും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.

ഞാൻ : പറ… ചെറിയമ്മേ…

സീത : എനിക്കറിയില്ല കുട്ടീ…

ഞാൻ : ചെറിയമ്മ മനസ്സ് തുറന്നു പറ എന്നോട്… എനിക്കെന്തോ വല്ലാതെ പേടിതോന്നുന്നു.

സീത : നീയെന്തിനാ പേടിക്കുന്നത് ? ഞാനിതു പുറത്ത് പറയുമെന്ന് പേടിച്ചിട്ടാണോ…  നീ പേടിക്കണ്ട…  ദീപികയുടെ അച്ഛൻ മരിച്ചതിനു ശേഷം ഞാൻ ആദ്യമായാണ് ഒരു പുരുഷനെ എന്റെ ദേഹത്ത് തൊടാൻ അനുവദിക്കുന്നത്. നീയെനിക്കു മകനെപോലെയാണ്,  ആ നീയുമായി ഞാൻ ബന്ധപെട്ടു എന്നതാണ് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ വിഷമം. ഒരുപക്ഷെ എന്റെ പെരുമാറ്റവും, സമീപനങ്ങളുമായിരിക്കാം നിന്നെ എന്നിലേക്ക്‌ ആകർഷിച്ചത്.  ഞാനാണോ നിന്നെ വഴിതെറ്റിച്ചത് എന്ന വിഷമം എനിക്കുണ്ട്.

ഞാൻ : അപ്പോൾ ഞാൻ ചെറിയമ്മയെ മറ്റൊരാളുമായി കണ്ടതോ ? ഞാൻ കണ്ടത് സത്യമല്ലെന്നു ചെറിയമ്മക്ക് പറയാൻ കഴിയുമോ…

സീത : കഴിയും,  നീ ഒന്നും കണ്ടിട്ടില്ല…  ഇനി അതിനെക്കുറിച്ചൊന്നും ചോദിക്കണ്ട ഞാൻ പറയില്ല…  ഞാൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം സത്യമാണ്…

ഞാൻ : ഇല്ല ചോദിക്കുന്നില്ല…  എന്ത് തന്നെയായാലും ചെറിയമ്മ സുഖത്തിനു വേണ്ടി തന്നെയല്ലേ അവിടെ കിടന്നതു…

സീത : അതെ,  ഒരുപാടു നാളുകൾക്കു ശേഷം എന്നെ സ്നേഹിക്കാനും എനിക്ക് സ്നേഹിക്കാനും ആരോ ഉണ്ടെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ, ഞാൻ ആ സ്നേഹത്തിനു കീഴ്‌പെട്ടുപോയി…

ഞാൻ : അപ്പൊ ഞാൻ കഥയൊന്നുമറിയാതെ ആട്ടമാടുകയായിരുന്നുവല്ലെ ? പക്ഷെ ഞാൻ ചെറിയമ്മയെ സ്നേഹിച്ചത് ആത്മാർത്ഥമായി തന്നെയാണ്…  പക്ഷെ ഇപ്പൊ ഞാൻകമ്പിക്കുട്ടൻ.നെറ്റ്   സാഹചര്യം ചൂഷണം ചെയ്തു  ചെറിയമ്മയെ ബലമായി….  ഈശ്വരാ ഈ പാപമൊക്കെ ഞാൻ  എങ്ങനെ…

ഞാൻ കണ്ഠമിടറി കരച്ചിലിലേക്കു വീഴുന്നതായി അഭിനയിച്ചു. ഞാൻ ചെറിയമ്മയിൽ നിന്ന് വിട്ടകന്നു മാറികിടന്നു കരഞ്ഞു.

എങ്ങനെയൊക്കെയോ കരച്ചിലടക്കി ഞാൻ ചെറിയമ്മയെ നോക്കി…

ഞാൻ : ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയില്ല…  എന്നാലും എന്നോട് പൊറുക്കണം… ഞാൻ ഇപ്പോഴും പറയുന്നു,  എന്നെ വിശ്വസിക്കണം ഞാൻ എന്റെ കാമം തീർക്കാനല്ല ചെറിയമ്മയെ കീഴ്പെടുത്തിയത്,  ഒരു ദിവസം ചെറിയമ്മ എന്റെ സ്നേഹം തിരിച്ചറിയും…

സീത : നിന്റെ ഈ കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന ഈ ഏറ്റുപറച്ചിൽ മാത്രം മതി എനിക്ക് നിന്റെ സ്നേഹം തിരിച്ചറിയാൻ,  പക്ഷെ നമ്മൾ തമ്മിൽ പവിത്രമായൊരു ബന്ധമുണ്ട്, ആ ബന്ധത്തിലെ പവിത്രത ഇപ്പോൾ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.  ആ ആഘാതം എന്നെ ഇപ്പോളും വിട്ടുമാറിയിട്ടില്ല…

ഞാൻ : ഞാനിനി ചെറിയമ്മയെ ഒന്നിനും നിർബന്ധിക്കില്ല… ഇനി ഒരു നോട്ടംകൊണ്ടുപോലും ചെറിയമ്മയെ ഞാൻ നോവിക്കില്ല…  ഈ ഒരു മുറിവിട്ടു പോകുമ്പോൾ നമുക്കിടയിൽ ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് കരുതാം…  പക്ഷെ എന്നെങ്കിലും ചെറിയമ്മക്ക് എന്നെ സ്നേഹിക്കാനുള്ള മനസ്സ് കൈവരികയാണെങ്കിൽ എന്നോട് തുറന്നു പറയണം.

ഞാൻ പറയുന്നതും കേട്ട് ചെറിയമ്മ എന്നെ വാത്സല്യം നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ നോക്കിക്കിടന്നു. ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പതുകെ എഴുന്നേറ്റ് ഞങ്ങളുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ എല്ലാം പൊറുക്കിയെടുത്തു. ചെറിയമ്മയുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ എല്ലാം ചെറിയമ്മക്ക് കൊടുത്തു.  ഞാൻ വസ്ത്രം ധരിച്ചു.

ഞാൻ : വേഗം വസ്ത്രം ധരിച്ചു വരൂ…  നമ്മുക്ക് പോകാം… ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി വാതിൽ ചാരി.

ചെറിയമ്മ കുറച്ച് സമയത്തിനുള്ളിൽ വസ്ത്രങ്ങൾ എല്ലാം ധരിച്ചു പുറത്തിറങ്ങി.

ഞാൻ : ചെറിയമ്മ നടന്നോളൂ,  ഞാൻ പുറകെ വന്നേക്കാം… ചെറിയമ്മ പടികൾ കയറി പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ പോകുന്നതിനു മുന്നെ എന്നെ ഒന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി.  ഞാൻ ചെറിയമ്മയെ വിഷാദവും സന്തോഷവും കലർന്ന ഭാവത്തിൽ ഒന്നു നോക്കി. ചെറിയമ്മ അങ്ങനെ തന്നെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി നടന്നു.

ചെറിയമ്മ പോയതും ഞാൻ എല്ലാ സ്വയം നിർമിതഭാവങ്ങളും മാറ്റി പഴയപോലെയായി.  എന്റെയുള്ളിൽ സീതയെ കളിച്ച സന്തോഷവും ഒപ്പം ഇനി കളിക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ എന്ന സങ്കടവും ബാക്കിയായി. ഞാൻ അവിടെ നിന്നിറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.  എല്ലാവരും ഉച്ചയുറക്കത്തിന്റെ ആലസ്യത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ് വരുന്നതേ ഉള്ളൂ.  അതുകൊണ്ട് ഉമ്മറത്ത് ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഞാൻ പടികൾ കയറി മുകളിലേക്കു പോയി. ശ്രീലേഖ ഇളയമ്മയുടെ മുറി അടഞ്ഞു കിടക്കുകയായിരുന്നു. അകത്തു സീതയുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു. ഞാൻ എന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയില്ല. നേരെ ദേവകിയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി. വാതിലിൽ മുട്ടിയപ്പോൾ ദേവകിവന്നു വാതിൽ തുറന്നു.

ദേവകി : എന്തായി ചേച്ചിയുടെ കാര്യം ? വാതിൽ തുറന്നതും ചാടിക്കയറി എന്നോട് ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു.

ഞാനൊന്ന് ചിരിച്ചു എന്നിൽ ചെറിയൊരു അമ്പരപ്പും ഉണ്ടായി. ഞാൻ : ചെറിയമ്മയ്ക്കു എങ്ങനെ മനസിലായി ഞാൻ സീതയെ….

ദേവകി : ഞാനും ശ്രീലേഖയും ഇത്രയും നേരം ഇവിടെ സംസാരിച്ചിരിക്കായിരുന്നു.  അപ്പോഴാ സീത ചേച്ചി കയറി വന്നത്. ചേച്ചി വന്നതും അവർ രണ്ടുപേരും ആ മുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചു.

ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് കയറി, ചെറിയമ്മ വാതിലടച്ചു.

ദേവകി : എന്തായി ??

ഞാൻ : എല്ലാം നടന്നു…  പക്ഷെ ഇനി കിട്ടുമോ എന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമാണ്…

ദേവകി : എങ്ങനെ ഡാ…  പ്രേശ്നമാകുമോ ?

ഞാൻ : ഏയ്…  ആദ്യം ഒന്നു ബലം പിടിച്ചു നോക്കി… ഞാൻ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി…  അനുസരിക്കാതെ രക്ഷയില്ലെന്നായപ്പോൾ… എല്ലാം എനിക്ക് അടിയറവു വെച്ചു…

ദേവകി : ഇങ്ങനെ പറയാതെ വിശദമായി പറ.

ഞാൻ എല്ലാം വിശദമായിത്തന്നെ പറഞ്ഞു.

എല്ലാം പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞു ഞാൻ…

ഞാൻ : ഇനിയൊന്നും പേടിക്കാനില്ല…  ഇനിയൊക്കെ ഇളയമ്മ പറഞ്ഞു ശെരിയാക്കി കൊള്ളും…  ആദ്യമൊക്കെ ഒരേ ഒരു പ്രാവശ്യം കിട്ടിയാൽ മതിയെന്നായിരുന്നു,  ഇപ്പൊ ഒന്നു കൂടി കിട്ടിയെങ്കിൽ എന്നായി…

ദേവകി : ഹ്മ്മ്…  നിനക്ക് വല്ലാണ്ട് അങ്ങനെ കൊതി കയറിയല്ലോ…

ഞാൻ : അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല,  എന്തോ അങ്ങനെ തോന്നി….

ദേവകി : ഹ്മ്മ്…

ഞാൻ : പിന്നെ നളിനി ചെറിയമ്മ എന്ത് പറയുന്നു…

ദേവകി : നീയിതെന്താ ചോതിക്കാത്തതു എന്ന് കരുതിയിരിക്കയിരുന്നു…

ഞാൻ : സസ്പെൻസിടാതെ പറ…

ദേവകി : അവളോട്‌ കുറെ സംസാരിച്ചു…  അവൾക്കു ജീവിതത്തിൽ പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല….  പിന്നെ കെട്ടിയവന് നിന്റെ അച്ഛന്റെ പ്രായമുള്ളതിനാൽ സ്വന്തം അച്ഛനെപ്പോലെ ശാസിച്ചു നിയന്ത്രിച്ചാണ് അവളെ കൊണ്ടുനടക്കുന്നത്… അതിന്റെ ഒരു സുഖക്കുറവ് ഉണ്ട്…

ഞാൻ : അതൊന്നുമല്ല എനിക്ക് അറിയേണ്ടത്…

ദേവകി : നിനക്കറിയേണ്ടത് എന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാം…  അതൊക്കെ ഞാനെങ്ങനെ ആണ് അവളോട്‌ ചോദിക്കുന്നത്…  ഞാനവളുടെ ചേച്ചിയല്ലേ…  പിന്നെ അവളുടെ കുഞ്ഞിന് 8 മാസം പ്രായമായില്ലേ…  അയാൾ  അവളെ കളിക്കുന്നതിനു തെളിവല്ലേ അതെല്ലാം…

ഞാൻ : അതൊക്കെ ശരി… ഞാനൊന്ന് മനസ്സുവെച്ചാൽ എനിക്ക് കിട്ടുമോ ?? അതോ സീത ചെറിയമ്മയെപോലെ പതിവ്രത ചമയുമോ ?

ദേവകി : നീ ശ്രമിച്ചോ…  അവൾക്കു ലഭിച്ച ഈ രണ്ടാം ജീവിതം തച്ചുടക്കാൻ അവൾ തയ്യാറാകില്ല. അതുകൊണ്ട് നിന്റെ ശ്രമം പാളിയാലും അവൾ പുറത്ത് പറയില്ല…  പിന്നെ മനക്കട്ടി തീരെയില്ലാത്തവളാ…. അവളെ സ്നേഹിച്ചു കീഴ്പെടുത്തണം.

ഞാൻ : ഹ്മ്മ്..  അതൊക്കെ ശെരിയാക്കാം…  ഞാൻ ഒന്ന് കുളിക്കട്ടെ. ദേഹത്തപ്പടി അഴുക്കാ..  ഇന്നിത് രണ്ടാമത്തെ കുളിയാ…

ദേവകി : ഹ്മ്മ് ചെല്ല് ചെല്ല്…  ഇനിയങ്ങോട്ട് ദിവസത്തിൽ എത്ര കുളിവേണ്ടി വരുമോ ആവോ?

ഞാൻ : മിക്കവാറും ഞാൻ തളർന്നു പോകുന്ന ലക്ഷണമാ കാണുന്നത്.

ദേവകി : തളരാനൊന്നും ഞാൻ വിടില്ല…  പോകുന്നവരെ എന്റെ കൂടെ തന്നെ ഉണ്ടാകണം.

ഞാൻ : അതൊക്കെ ഞാനുണ്ടാകും…  ചെറിയച്ഛന്മാരെല്ലാം കൂടി ഉത്രാടത്തിനു ഇവിടെ കാണില്ലേ….  അന്ന് ഞാൻ പട്ടിണിയാകുമല്ലോ…

ദേവകി : നിന്നെ ഞാൻ പട്ടിണികിടില്ല മോനെ…  ആരു വന്നാലും നിന്നെ ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം..

ഞാൻ : അത് മതി…  ആ സ്നേഹം എപ്പോഴും ഉണ്ടായാൽ മതി.

ഞാനൊന്ന് ചിരിച്ചു, ദേവകിയുടെ കവിളിൽ നുള്ളിയിട്ടു ആ മുറിയിൽ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങി. ഞാൻ എന്റെ മുറിയിൽ പോയി ഒന്ന് വിസ്തരിച്ചു കുളിച്ചു എന്നിട്ട്‌ ഒരു മുണ്ടും ഷർട്ടും എടുത്തിട്ടു. ഞാൻ കുളിച്ചു വസ്ത്രം മാറുമ്പോൾ ശ്രീലേഖയും സീതയും ദേവകിയും കൂടി താഴോട്ടു പോകുന്നത് കണ്ടു.  ശ്രീലേഖ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി ചിരിച്ചു സീത എന്നെ ഒന്ന് നോക്കിയത് പോലുമില്ല.

കൂട്ടത്തിൽ നളിനിയെ കണ്ടില്ലല്ലോ.  ഇനി ഇവർ വിളിക്കാൻ മറന്നതാണോ.  ഞാൻ എന്റെ മുറിയിൽ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങി. നളിനി ചെറിയമ്മയുടെ മുറിയുടെ വാതിൽ തള്ളി തുറന്നു. വാതിൽ തുറന്നതും എനിക്ക് പുറം തിരിഞ്ഞിരുന്ന് മോന്ക്ക്കമ്പിക്കുട്ടൻ.നെറ്റ് മുലകൊടുക്കുകയായിരുന്നു നളിനി ചെറിയമ്മ.  ആ ഒരു നിമിഷം ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഒന്ന് ഞെട്ടി. ഞാനൊന്ന് പരുങ്ങി,  ഒന്ന് മുട്ടിയിട്ടു തുറന്നാൽ മതിയായിരുന്നു.  പുറം തിരിഞ്ഞിരുന്നത് കൊണ്ടു ഒന്നും കണ്ടില്ല.

ഞാൻ : അയ്യോ…  സോറി  ചെറിയമ്മേ…  ഞാൻ പെട്ടന്ന്…  ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല മുട്ടാൻ മറന്നു…

നളിനി : സാരമില്ലടാ…

ഞാൻ : ചെറിയമ്മമാരും ഇളയമ്മയും താഴോട്ടു പോകുന്നത് കണ്ടു…  ചെറിയമ്മ വരുന്നില്ലേ എന്ന് ചോദിക്കാൻ വന്നതാ…  പെട്ടന്ന് ഒന്നും ആലോചിക്കാതെ വാതിൽ തള്ളി തുറന്നു…

നളിനി : അവർ പോകുമ്പോൾ എന്നെ വിളിച്ചിരുന്നു…  ഞാൻ മോന്ക് പാലു കൊടുത്തിട്ടു വരാമെന്നു പറഞ്ഞു..

ഞാൻ : അതെയോ…  എന്നാ ശെരി…  ഞാനും താഴേക്ക് പോകുന്നു..

നളിനി : എന്നാ അങ്ങനെയാകട്ടെ…  പോകുമ്പോൾ ആ വാതിൽ ഒന്ന് ചാരിയെക്കു..  ഞാൻ ഇപ്പൊ വരാം…

ഞാൻ അവിടെ നിന്നു ആ വാതിൽ ചാരി ഗോവണിയിറങ്ങി താഴേക്ക്

പോയി. അടുക്കളയിൽ ഉത്സവാന്തരീക്ഷം തുടങ്ങിയിരുന്നു. പെണ്ണുങ്ങളുടെ ഒരു ബഹളം തന്നെയായിരുന്നു അവിടെ.  ഞാൻ അവിടുന്ന് മാറി,  ഉമ്മറത്ത് അച്ഛന്റെയും ഇളയച്ഛന്റെയും കൂടെ തിണ്ണയിൽ ഇരുന്നു.  ഞങ്ങൾക്കുള്ള ചായയും കടിയുമായി  മാലതി ചെറിയമ്മ വന്നു. നല്ല അച്ചപ്പവും കട്ടൻചായയും കുടിച്ചിരുന്നു.

ചായകുടി കഴിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ ഉമ്മറത്തു തന്നെയിരുന്നു. അച്ഛനും ഇളയച്ഛനും പുറത്തോട്ടിറങ്ങി.  അവര് പോയതും വീട്ടിലെ പെൺപടയെല്ലാം ഉമ്മറത്തേക്ക് വന്നു. എല്ലാവരും ഒരോ ഭാഗത്തു കൂടി ഇരുന്നു ഓരോന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. മാലതിയും ദേവകിയും എന്റെയടുത്തു വന്നിരുന്ന് ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു.  ഞാൻ ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ പുറത്തോട്ടു നോക്കിയിരുന്നു.  മാലതിയുടെ ചോദ്യങ്ങളാണ് എന്നെ ഉണർത്തിയത്.

മാലതി : ഡാ…  അജി…  എന്താ ഒരു വല്ലായ്മ്മ…

ഞാൻ : ഹേയ്…  ഒന്നുമില്ല…  ഞാനരോന്ന്‌ ആലോചിച്ചിരുന്നതാ…

ദേവകി : കുറെ ദിവസമായി നല്ല പണിയല്ലേ..  ക്ഷീണമുണ്ടാകും..

ഞാൻ ഒന്ന് പരിഭ്രമിച്ചു.  മാലതിക്ക്‌ ഞാൻ സീതയെ ഒഴികെയുള്ള ബാക്കി എല്ലാ പെണ്ണുങ്ങളെയും അനുഭവിച്ച കാര്യം അറിയാം.  എന്നാൽ ഞാൻ മാലതിയെ കളിച്ച കാര്യം ആർക്കും അറിയില്ല. മാലതിക്കും ചെറിയൊരു പരിഭ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ദേവകിയെ തീക്ഷ്ണമായൊന്നു നോക്കി.

മാലതി : ഇവിടെ ഓടിനടന്നു പണിയെടുക്കാൻ വേറെയാരും ഇല്ലല്ലോ.  ഇനി പുറംപണിയൊക്കെ ആ മുത്തുവിനെ ഏൽപ്പിച്ചു നീ കുറച്ച് വിശ്രമിക്കു.

മാലതി ചെറിയമ്മ പറഞ്ഞപ്പോഴാ മുത്തുവിന്റെ കാര്യം ഓർമ വന്നത്. ഇപ്പൊ തിരക്ക് പിടിച്ച പണികളായൊണ്ട്‌ ഒന്നിലും ഒരു ശ്രദ്ധയില്ല…

ഞാൻ : എന്റെ പണികൾ ഒക്കെ മുത്തുവിനെ ഏൽപ്പിച്ചാൽ ഒന്നും ഞാൻ ചെയ്യുന്നപോലെയാകില്ലല്ലോ…

ഞാനിതു പറഞ്ഞതും രണ്ടുപേരുടെയും മുഖത്തു നാണം കലർന്ന ഒരു ചിരി വന്നു. പിന്നെയും ഞങ്ങൾ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു അവിടെയിരുന്നു. ഇടക്ക് ഞാൻ സീതയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്.  സീത പഴയപോലെ തന്നെ എല്ലാരോടും സന്തോഷത്തോടെയും ചിരിചമുഖത്തോടു കൂടെയും പെരുമാറുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിലിടയുമ്പോൾ അവളെന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാത്തമട്ടിൽ ഇരിക്കും. നേരം സന്ധ്യയായതും എല്ലാവരും അവരുടെ പാടുനോക്കി ഉള്ളിലേക്ക് പോയി.  അവിടെ ഞാനും മാലതിയും മാത്രമായി.

ഞാൻ : അല്ല…  നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ അശോകൻ ചെറിയച്ഛൻ ഇങ്ങു വരില്ലേ?

മാലതി : നാളെകഴിഞ്ഞു വരാമെന്ന പറഞ്ഞത്.

ഞാൻ : അപ്പൊ ഇനിയെപ്പോഴാ…  അതിന് മുൻപ് നമുക്കൊന്നു കൂടണ്ടേ…

മാലതി : ഞാനെപ്പോഴും തയ്യാറായാണ് നിൽക്കുന്നത്…  നമ്മുക്ക് കൂടാൻ സ്ഥലവും സമയവും ഒത്തുവരുന്നില്ലല്ലോ.

ഞാൻ : എന്നാൽ ഇന്ന് രാത്രി നോക്കിയാലോ…

മാലതി : പക്ഷെ എവിടെ?

ഞാൻ : ഞാൻ താഴോട്ടു വരട്ടെ..?

മാലതി : ഞാനിപ്പോൾ അനിതയുടെ കൂടെയാ കിടക്കുന്നത്.  എന്റെ മുറിയിൽ ഇപ്പോൾ കുട്ടികളാ കിടക്കുന്നത്.

ഞാൻ : അയ്യോ..  അത് പ്രശ്നമാണല്ലോ…  എന്നാ ഒരു പണി ചെയ്യാം…  രാത്രി എന്റെ മുറിയിലേക്ക് വാ…

മാലതി : അവിടെ മിഥുൻ ഇല്ലേ??

ഞാൻ : അവനെ ഞാൻ ഒഴിവാക്കികൊള്ളം.

മാലതി : ഞാൻ വരുന്നത് അവൻ അറിയില്ലേ…

ഞാൻ : അതൊന്നും അറിയില്ല…  ഞാനും ദേവകിയുമായുള്ള ബന്ധം അവനറിയാം…  ദേവകിയാണ് വരുന്നതെന്ന് പറഞ്ഞോളാം…  ചെറിയമ്മ അനിതയോടു നളിനിയുടെ അടുത്താണ് കിടക്കുന്നത് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി.

മാലതി : എന്നാലും…  എനിക്കെന്തോ പേടിപോലെ…  എല്ലാവരുടേം നടുക്കൽ വെച്ച് ചെയ്യുന്ന പോലെ..

ഞാൻ : എന്റെ മാലതിക്കുട്ടി പേടിക്കണ്ട…  എന്നും ഈ കുളക്കരയിലും, ബാത്റൂമിലും ഒക്കെ വെച്ച് ചെയ്‌താൽ ഒരു രസമുണ്ടാവില്ല…  എന്റെ കട്ടിലിൽ എന്റെ ബെഡിൽ മതിവരുവോളം പുലരും വരെ ചെയ്യുന്നത് ഒരു സുഖമല്ലേ??

മാലതി : കേട്ടിട്ട് കൊതിയാകുന്നു… ഇപ്പൊ തന്നെ ദേഹമെല്ലാം തരിക്കുന്നപോലെ…

ഞാൻ : എന്നാ രാത്രി തയ്യാറായിരുന്നോ… നമ്മുക്ക് തകർക്കണം…

ഇത് പറഞ്ഞപ്പോൾ മാലതിയുടെ മുഖത്തെ സന്തോഷമൊന്നു കാണണമായിരുന്നു. മാലതി സന്തോഷത്തോടെ അടുക്കളയിലേക്കു പോയി. പെണുങ്ങൾ എല്ലാം അടുക്കളയിൽ തന്നെയായിരുന്നു. നേരം ഇരുട്ടിയപ്പോൾ അച്ഛനും ഇളയച്ഛനും മിഥുനും കയറിവന്നു.  മിഥുൻ മുകളിലേക്കു പോയി.  ഞാനും മുറിയിലേക്ക് പോകാൻ നേരം നളിനി ചെറിയമ്മയും എന്റെ കൂടെ ഗോവണി കയറി മുകളിലേക്കു വന്നു.

ഞാൻ : മോൻ എന്തിയെ ചെറിയമ്മേ.?

നളിനി : അവനെ ഞാൻ നളിനിയുടെ അടുത്തേൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഞാൻ : മേളിൽ അവിടെ ആരുമില്ല…  എല്ലാവരും താഴെയാ…

നളിനി : എനിക്ക് അവിടെ മുറിയിൽ കുറച്ച് പണിയുണ്ട്…

ഞാൻ : ഓഹ്…

ഞാൻ അങ്ങനെ ഗോവണി കയറി മുറിയിലേക്ക് കയറി, നളിനി ചെറിയമ്മ അവരുടെ മുറിയിലേക്കും .  അവിടെ മിഥുൻ കുളിക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു..

ഞാൻ : ഡാ  നീ എവിടെയായിരുന്നു എവിടെയായിരുന്നു?

മിഥുൻ : ഞാൻ അവിടെ എന്റെ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു…

ഞാൻ : അതെയോ…  പിന്നെ നീ ഇന്ന് എവിടെയാ കിടക്കുന്നത്?

മിഥുൻ : അതെന്താ അങ്ങനൊരു ചോദ്യം?  ഞാനിവിടെയല്ലേ കിടക്കാറ്…

ഞാൻ അല്പം ചമ്മലോടെ ഞാൻ : എടാ…  അത്..  ഇന്ന്  ദേവകി ചെറിയമ്മ ഇവിടെയുണ്ടാകും… അതുകൊണ്ട് നീയൊന്നു…

മിഥുൻ : അപ്പൊ അതാണ്‌ കാര്യം…  ശെരി…  അല്ലാ അപ്പൊ അവരുടെ മുറിയിൽ എന്താ പ്രശ്നം?

ഞാൻ : അത്…  പിന്നെ..  താഴെ തീരെ സ്ഥലമില്ലാത്തോണ്ട് ചിലപ്പോൾ വിദ്യ അവരുടെ മുറിയിൽ ഉണ്ടാകും… ഞാൻ  പെട്ടന്നൊരു നുണ കാച്ചി..

മിഥുൻ : ഓഹ്..  ശെരി..  ഞാൻ ഇവിടെയുണ്ടാകില്ല…  ഞാൻ എന്റെ വീട്ടിൽ പോയി കിടന്നോളാം…  പിന്നെ നീ ഒരു കുപ്പി എനിക്ക് തരണം…

ഞാൻ : അതൊക്കെ തരാം…  നീ ആ ഷെൽഫിൽ നിന്നു ഒരു കുപ്പി എടുത്തോ..

മിഥുൻ : ഓക്കേ ഡാ…  ഞാൻ ഇപ്പൊ കുളിക്കട്ടെ… എന്നിട്ട്‌ ഉണ്ടിട്ടു പൊയ്ക്കോളാം…

അപ്പോഴാണ് നളിനി ചെറിയമ്മ ആ മുറിയിലേക്ക് വന്നത്.

നളിനി : അജി…  നീ ഒന്ന് വന്നേ..  എനിക്കൊരാവശ്യമുണ്ട്…

ഞാൻ : എന്താ  ചെറിയമ്മേ??

നളിനി : നീ വാ…

മിഥുൻ എന്നെ നോക്കി ഒരു വളിച്ച ചിരി ചിരിച്ചു കുളിക്കാൻ കയറി.  ഞാൻ ചെറിയമ്മേടെ കൂടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.  അവിടെ ചെന്നതും.

നളിനി : ഡാ ആ പെട്ടിയൊന്നിഗെടുത്തെ…

ആ മുറിയിലെ മരത്തിന്റെ അലമാരയുടെ മുകളിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു തകരപ്പെട്ടി കാണിച്ചു നളിനി ചെറിയമ്മ പറഞ്ഞു. ഞാനും പല പ്രാവശ്യം ആ പെട്ടി അവിടെ കണ്ടിട്ടുണ്ട് പക്ഷെ ഇതുവരെ അതൊന്നും തുറന്നു നോക്കിയിട്ടില്ല.  അങ്ങനെ ഈ തറവാടിന്റെ മച്ചിന്റെ മുകളിലും, പത്തായപ്പുരയിലുമെല്ലാം നോട്ടമെത്താതെ ഒരുപാടു സാദനങ്ങൾ കിടക്കുന്നുണ്ട്. ഞാൻ ആ മുറിയിലെ ഒരു കസേരയിൽ കയറി അലമാരയുടെ മുകളിലെ ആ പെട്ടി താഴെയിറക്കി.  അത്യാവശ്യം ഭാരമുണ്ട്,  താഴെയിറക്കാൻ ചെറിയമ്മയും സഹായിച്ചു .

ഞാൻ : എന്താ ചെറിയമ്മേ ഈ പെട്ടിയിൽ?

നളിനി : ഒന്നുമില്ലടാ…  എന്റെ കുറെ പഴയ സാധനങ്ങളാ…  എന്നാ നീ പൊയ്ക്കോ ഇനി ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം…

ഞാൻ : താഴെയിറക്കിയപ്പോൾ എന്നെ വേണ്ടാതായോ…  ഞാനുമുണ്ട് ഇത് തുറന്നു കാണാൻ…  കുറേകാലമായി ഇതിവിടെ കണ്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഞാനിതുവരെ തുറന്നു നോക്കിയിട്ടില്ല.

നളിനി : ഇതിൽ കാണാൻ മാത്രം ഒന്നുമില്ലടാ…

ഞാൻ : ഒന്നുമില്ലെങ്കിൽ വേണ്ടാ…  ഞാനിവിടെ നിന്നൊള്ളാം… ഇനി ഞാൻ കാണാൻ പാടില്ലാത്തതാണെങ്കിൽ ഒന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി ഞാൻ പൊയ്ക്കൊള്ളാം.

നളിനി : ഈ ചെക്കന്റെ ഒരു കാര്യം…  നീ കാണാൻ പാടില്ലാത്തതായി ഒന്നുമില്ല… ഞാൻ എന്റെ കുറച്ച് ഓർമ്മകൾ സൂക്ഷിച്ചു വെച്ചിട്ടുള്ള സ്ഥലമാണ്. ഇങ്ങനെ ഒരു സാധനം ഇവിടെയുള്ളത് ആർക്കും അറിയില്ല തോന്നുന്നു..  വര്ഷത്തിൽ വല്ലപ്പോഴും ഇവിടെ വരുമ്പോൾ എനിക്ക് ഒന്ന് എടുത്തുനോക്കാൻ വേണ്ടി വെച്ചിരിക്കുന്നതാ….

ഞാൻ : അതിനുമാത്രം എന്താ ഇതിനുള്ളിൽ എന്ന് എനിക്കും ഒന്ന് കാണണം…

നളിനി : എന്നാ കണ്ടോ…

അങ്ങനെ നളിനി ചെറിയമ്മ പെട്ടി തുറന്നു. ചെറിയമ്മ ഓരോന്നോരോന്നായി പുറത്തെടുത്തു കാണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ആദ്യം കുറെ തുണികൾ എല്ലാം പുറത്തെടുത്തു വെച്ചു പിന്നെ പഴയ കുറെ ഡയറികൾ, കുറെ കടലാസു കഷ്ണങ്ങൾ.  പിന്നെ വലിയൊരു ആൽബം എടുത്തു വെച്ചു.  ഇങ്ങനൊരാൽബം ഞാനിതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ല,  ഞാൻ ചെറിയമ്മയെ നോക്കി.

ഞാൻ : ഈ ആൽബം….????

നളിനി : ഇത്….  ഇതെന്റെ ആദ്യ വിവാഹത്തിന്റെ ആൽബമാണ്… ഇത് പറയുമ്പോൾ ചെറിയമ്മ എന്നെ നോക്കിയില്ല.

ഞാൻ : അതിപ്പോളും സൂക്ഷിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ടോ???

നളിനി : ഹ്മ്മ്…  നിന്റെ അച്ഛന് ഇത് നശിപ്പിച്ചു കളയാൻ പറഞ്ഞതാ…  എന്തോ എനിക്ക് കളയാൻ തോന്നിയില്ല..

ചെറിയമ്മ ആ ആൽബം തുറന്നു ഒരോ ഏടുകളും തൊട്ടും തലോടിയും കണ്ടു. ഞാൻ ചെറിയമ്മയുടെ അടുത്തിരുന്നു ആ വിരലുകൾ ചിത്രങ്ങളിലൂടെ ഓടി നടക്കുന്നത് കണ്ടു. എന്റെ ചെറുപ്രായത്തിലെ ചിത്രങ്ങൾ എല്ലാം കണ്ടു. ചെറിയമ്മമാരെയും അവരുടെ സൗന്ദര്യവും  ആസ്വദിച്ചു കണ്ടു.  പിന്നെ പുറത്തെടുത്തത് ഒരു പട്ടുസാരിയാണ്. കണ്ടപ്പോഴേ മനസിലായി അത് ചെറിയമ്മയുടെ കല്യാണസാരിയാണെന്നു. ഞാൻ ചെറിയമ്മയുടെ ഡയറിയെല്ലാം വെറുതെ ഒന്ന് മറിച്ചു നോക്കി. അപ്പോഴാണ് ഒരു ഡയറിയിൽ നിന്നു എനിക്ക് ഒരു മയിൽപീലിയുടെ കൂടെ ഒരു ചെറിയ ഫോട്ടോ കിട്ടിയത്. ഞാനാ ഫോട്ടോ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. എത്ര നോക്കിയിട്ടും ആളെ മനസിലാകുന്നില്ല.  എന്തായാലും ചെറിയമ്മയുടെ ആദ്യ ഭർത്താവല്ല.

ഞാൻ : ചെറിയമ്മേ ഇതാരാ??… ഞാൻ ഫോട്ടോ കാണിച്ചു ചോദിച്ചു.

നളിനി : നിനക്കിതെവിടുന്നാ കിട്ടിയേ??… അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ചു.

ഞാൻ : ഈ ഡയറിയിൽ നിന്നു….

നളിനി : നിന്നോടാരാ അതൊക്കെ നോക്കാൻ പറഞ്ഞത്…  മതി കണ്ടത്…  ഇനിയെല്ലാം എടുത്തു വെക്കട്ടെ… ഇങ്ങു താ…

ചെറിയമ്മ എല്ലാം പിടിച്ചു വാങ്ങി പെട്ടിയിലേക്കു ഒതുക്കി വെക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഞാൻ : പറ ചെറിയമ്മേ…  ചെറിയമ്മ ഒളിക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ എന്തോ കള്ളത്തരമുണ്ടല്ലോ??..

നളിനി : ഒന്നുമില്ല. ആ ആളെ എന്തായാലും നീ അറിയത്തില്ല…

ഞാൻ : എന്നാ പിന്നെ പറഞ്ഞൂടെ ആരാണെന്നു…

നളിനി : ഇല്ല  ഞാൻ പറയില്ല…

ഞാൻ : എന്നാ ചെറിയമ്മ പോയതിനു ശേഷം ഞാൻ എല്ലാം എടുത്തു വായിച്ചു നോക്കിക്കൊള്ളാം…

നളിനി : ഈ കുട്ടിയെകൊണ്ട് വല്യ

കഷ്ടമായല്ലോ…  അങ്ങനെയൊന്നും ചെയ്യരുത്…

ഞാൻ : എന്നാ പിന്നെ എന്നോട് പറഞ്ഞൂടെ…  ഞാനാരോടും പറയില്ല…

ചെറിയമ്മ ആ പെട്ടിയിലെ സാധനങ്ങൾ എല്ലാം തിരികെ വെച്ചു പെട്ടി പൂട്ടിയിട്ടു കട്ടിലിനു താഴേക്ക്‌ നീക്കിവെച്ചു. എന്നിട്ട്‌ എന്നെ നോക്കി ഒന്ന് മന്ദഹസിച്ചിട്ടു.

നളിനി : ആ കഥയെല്ലാം ഇവിടെയെല്ലാവർക്കും അറിയുന്നതാണ്.

ഞാൻ : അപ്പൊ ഒരു കാര്യം മനസിലായി,  ചെറിയമ്മയുമായി അടുത്ത ബന്ധമുള്ള ആളാണ്‌.  എല്ലാവർക്കും അറിയാമെങ്കിൽ എന്നോടും പറഞ്ഞുകൂടെ. ഞാൻ അന്യനൊന്നുമല്ലല്ലോ…

നളിനി : അതൊന്നുമല്ല.  മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഓർമ്മകൾ വീണ്ടും മനസിലേക്ക് കടന്നു വരുമ്പോൾ…  എന്തോ പോലെ…

ഞാൻ : മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതാണെങ്കിൽ ചെറിയമ്മ എന്നേ ഇത് നശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. ഇതൊക്കെ ചെറിയമ്മക്ക് ഒരു സുഖമുള്ള ഓർമകളാണ്…  എന്തായാലും എന്നോട് പറ…

ചെറിയമ്മ എഴുന്നേറ്റ് ആ മുറിയിലെ ജന്നലിന്റെ അടുത്തുപോയി നിന്നു ഞാനവിടെ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു.

നളിനി : ആ ഫോട്ടോയിൽ കണ്ടതാണ് ബാലചന്ദ്രൻ എന്ന ബാലു. എന്റെ ചെറുപ്പത്തിൽ, ചേച്ചിമാരുടെയെല്ലാം കല്യാണം കഴിഞ്ഞ സമയം, എനിക്ക് നമ്മുടെ അശ്വതിയുടെ പ്രായമുണ്ടാകും. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ബാലുവിനെ പരിചയപ്പെടുന്നത്. നാട്ടുകാരൻ കോളേജിൽ പോകുമ്പോൾ വഴിയിൽ കാത്തുനിൽക്കുന്ന ആളോട് എന്തോ ഒരിഷ്ടം തോന്നി തുടങ്ങി.

ഞാൻ : ഓഹ്…  അപ്പൊ ലവ് സ്റ്റോറിയാണല്ലേ…  എന്നിട്ട്‌…

നളിനി : ആ പ്രണയം അതികം നീണ്ടു നിന്നില്ല…  ആദ്യം നിന്റച്ഛൻ അറിഞ്ഞു പിന്നെ വീട്ടിലറിഞ്ഞു.  ബാലുവിന്റെ കുടുംബം നമ്മുടെ തറവാടിനോളം വരില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് പെണ്ണ് ചോദിച്ച ബാലുവിനെ അവർ തിരിച്ചയച്ചു.  എന്റെ പഠിത്തം നിറുത്തി. പെട്ടന്ന് തന്നെ എന്നെ കല്യാണം കഴിച്ചയച്ചു.പതിയെ ഞാൻ എല്ലാം മറന്നു ആ ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്നു. അങ്ങനെ എന്റെ മോൻ നീരജിനു 2 വയസുള്ളപ്പോളാണ് അദ്ദേഹം മരിക്കുന്നതു.  എന്നെപോലെ നിന്റെ അച്ഛനേം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണം തകർത്തു.  ആ ദുഃഖം നിന്റെ അച്ഛനെ വല്ലാതെ അലട്ടിയപ്പോളാണ് എന്നെ രണ്ടാമതും വിവാഹം കഴിച്ചയച്ചത്.

ഇത് പറഞ്ഞ് ചെറിയമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പാനായി.

ഞാൻ : പിന്നീട് ബാലുവിനെ കണ്ടോ…

നളിനി : ഇല്ല. അവരിവിടം വിട്ടു പോയി പിന്നെ അവരെ കുറിച്ചു അന്വേഷിച്ചിട്ടില്ല. ഒരുപക്ഷെ എന്നെ ബാലുവിന് കല്യാണം കഴിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ ജീവിതം ഇങ്ങനെയൊന്നുമാകുമായിരുന്നില്ല. ആ ഒരു ചിന്തയാണ് നിന്റെ അച്ഛനെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചത്. ഞാനിപ്പോഴും ഏട്ടനോട് അതൊന്നും ചിന്തിച്ചു മനസ്സ് വേദനിപ്പിക്കരുത് എന്ന് പറയാറുണ്ട്.

ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചെറിയമ്മ വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു.

ഞാൻ : ചെറിയമ്മ ഇതാലോചിച്ചു സങ്കടപെടാറില്ലേ?

നളിനി : ആദ്യമെല്ലാം വല്യ പാടായിരുന്നു.  പിന്നെ വിധിയെ പഴിച്ചു.  നീരജിന്റെ അച്ഛന് മരിച്ചപ്പോൾ ശെരിക്കും സങ്കടപ്പെട്ടു…  ഇപ്പൊ പഴയപോലെയല്ലെങ്കിലും ജീവിതം എങ്ങനെയെങ്കിലും ജീവിച്ചു തീർക്കണ്ടേ…  കുട്ടികൾക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കുന്നു…

ചെറിയമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ പൊഴിഞ്ഞു. ഞാൻ ചെറിയമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു.

ഞാൻ : ഞാൻ പഴയതൊക്കെ ചോദിച്ചു ചെറിയമ്മയെ വേദനിപ്പിച്ചല്ലേ…

കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ടു.

നളിനി :ഏയ്‌… ഇല്ലടാ… ഞാനിവിടെ വരുമ്പോളെല്ലാംഇതെല്ലാം നോക്കി  പഴയ കാര്യങ്ങളോർത്തു, ഒരുപാടു കരയാറുണ്ട്.  ഇന്ന് എന്തോ എല്ലാം നിന്നോടും കൂടി പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു സമാധാനം.  ഇനി നീ എന്നെ കരയിപ്പിച്ചു എന്ന വിഷമം നിനക്കും വേണ്ട..

ചെറിയമ്മ എന്റെ തോളിൽ അമർത്തികൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

ഞാൻ : എന്നാലേ…  ഇനി കരായണമെന്നു തോന്നുമ്പോൾ എന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി.  ഞാനും വരാം…  അല്ലാ പിന്നെ…  ഇതോടെ നിര്ത്തിക്കോണം… ഇനി ഓണം കഴിയുന്നവരെ ഇവിടെ സന്തോഷത്തോടെ ഇരുന്നോളണം…

നളിനി : ഹ്മ്മ്…

ഞാൻ : ഇങ്ങനെ മൂളിയാൽ പോരാ…  സന്തോഷത്തോടെ ഇരുന്നോളണം… പിന്നെ ചെറിയച്ഛൻ ഇനി ഉത്രാടത്തിനല്ലേ വരൂ… അതുവരെ അടിച്ചുപൊളിക്കായി എന്താ വേണ്ടത് എന്ന് പറഞ്ഞാ മതി. നമ്മുക്ക് തകർക്കാം…

നളിനി : അദ്ദേഹം ഉള്ളപ്പോളും കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല.

ഞാൻ : ആ കഥയൊന്നും എന്നോട് പറയണ്ട..  ചെറിയച്ഛന്റെ നിഴലുകണ്ടാൽ പൂച്ചയെപ്പോലെ പതുങ്ങുന്നതു ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്.

നളിനി ചെറിയമ്മക്ക് ചെറിയച്ചനെ വല്യ ബഹുമാനമാണ്.  അതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹമുള്ളപ്പോൾ വല്യ ചിരിയും കളിയുമൊന്നുമില്ല.

നളിനി : പോടാ…  അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല…

ഞാൻ : ഞാൻ പറയാനുള്ളത് പറഞ്ഞു.  ഓണം കഴിഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ എല്ലാരും സന്തോഷത്തോടെ പോകണം ഇവിടുന്നു.

ചെറിയമ്മ എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു.

ഞാൻ : ഇങ്ങനെ ഒറ്റയ്ക്ക് വന്നിരിക്കുമ്പോളാണ്,  ഓരോന്ന് ഓർത്ത് വിഷമിക്കുന്നത്..  അതുകൊണ്ട് വേഗം താഴേക്ക്‌ ചെല്ല്.. അവിടെ ഒന്നിച്ചിരുന്നാൽ പിന്നെ വേറൊന്നും ആലോചിക്കാൻ സമയം കിട്ടില്ല…  ചെല്ല്..

ഞാൻ ചെറിയമ്മയുടെ ഇരുതോളിലും പുറകിൽ നിന്നു പിടിച്ചു മുറിയുടെ പുറത്തേക്ക് തള്ളി കൊണ്ടുപോയി. എന്നിട്ട്‌ ഞാൻ ചെറിയമ്മയെ താഴേക്ക് പറഞ്ഞയച്ചു.  എന്നിട്ട്‌ എന്റെ മുറിയില്ലേക്ക് വന്നു ഒന്ന് കിടന്നു.  മിഥുൻ അവിടെയിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മിഥുൻ : എന്തായിരുന്നു അവിടെ പരിപാടി? അവൻ ഒന്ന് ആക്കിയപോലെ ചോദിച്ചു…

ഞാൻ : ഒന്നുമില്ല, ഒരു സാധനം എടുത്തു വെക്കാൻ സഹായിച്ചതാ…

മിഥുൻ : ഹ്മ്മ് നടക്കട്ടെ നടക്കട്ടെ…

ഞാൻ പിന്നെയും ആലോചനയിലേക്കു പോയി.  നളിനിയുടെ കാര്യത്തിൽ അങ്ങനെ തുടങ്ങണം എവിടുന്നു തുടങ്ങണം എന്ന് കാര്യമായി ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു….